Het was een plezierige samenkomen in de keuken al daar. Men werkten zodanig met elkaar dat er 'genieten van het werken' aldoor te beleven viel. Gesprekken gingen ook vanzelfsprekend volgens 'in het Engles', inclusief Koreaans. Op zo'n momenten denk ik niet aan mijn onvermogen die ik vroeger bezat. In een vloeiende spel van een gesprek was ik altijd een soort toeschouwer, zo nu en dan invalt om erbij te blijven.  Al tig jaren accepteerde ik wat/hoe ik was. Tot het jaar 2021 met Joan, een logopediste, contact kwam.  Langetijd had geen idee waaraan lag,  leefde met ontevredenheid vanuit mn onderbuik, kon ook een van de oorzaak wezen van m'n algehele sombere stemming. 

Joan gaf aanwijzing, welke spieren die ik niet gebruikte bij de mondbeweging. Een openbaring, als het ware. We spraken over de oorzaak ervan hoe het kwam dat het niet gebruikte werd. Er ging een of andere zaakje door m'n hoofd. Ik was 4 of 5 jaar dat ik huilde in de nacht op de rug van de vader. Het was heel lang en heel veel nachten, huilen van pijn. Mond spieren zijn daardoor een vast positie aangenomen. Niemand dacht eraan nadat de pijn weg was. En ik gebruikte dus niet de hele mondspieren en de mondbeweging is beperkt bij het leren spreken. Het was gebleven zoals bij het huilen.